We begrazen al jaren de oostelijke Utrechtse Heuvelrug voor het Utrechts Landschap, tot dit jaar als onderaannemer van De Wassum. Dit jaar doen we direct zaken met elkaar, en gelukkig zijn ze heel tevreden over Clemens: hij houdt zich aan zijn afspraken, snapt wat de beheerder en ecoloog met het gebied willen, overlegt als hij een keer iets anders doet en zorgt voor een prima resultaat.

Toen ze afgelopen winter dan ook een herder zochten voor aantal gebieden in de noordwestelijke Utrechtse Heuvelrug, rond de vliegbasis Soesterberg en bij Zeist, vroegen ze ons of we daar wat voor voelden. Daar moesten we even over nadenken, want het is natuurlijk wel een stukje verder, maar het leek ons wel een mooie uitdaging.

Intussen begrazen we ook Arnhem nog, en helpen we bevriende herder Ronald Wijlhuizen met het werk in  de gemeente Lingewaard. Dat konden Clemens en Jeroen met zijn tweeën niet af. Gelukkig wilde Thomas, die per 1 januari bij ons was gestopt, wel terugkomen.

Clemens doet nu de nieuwe opdrachten, Thomas de ‘oude’ tussen Renkum en Leersum, en Jeroen doet Arnhem en Lingewaard.

Gevolg: er moest ook nog een hond bij, en zo kwam Bryn. Dus nu hebben we er vijf: Peggy (bij Jeroen), Kate (bij Clemens, maar tegen haar pensioen), Finnick (bij Clemens), Flo (bij Clemens, net 1 jaar dus nog in opleiding) en nu Bryn (bij Thomas).

Overigens is het zeker niet alleen maar halleluja. Clemens moet de nieuwe gebieden leren kennen, Thomas moet de oude gebieden leren kennen, de honden moeten wennen, de schapen breken af en toe uit, er gaat af en toe een auto kapot (die van Clemens eerst, en nu weer die van Jeroen), of die niet sterk genoeg om een aanhager met watervat te trekken (het Toyota Starletje van Thomas). Gevolg: Clemens werkt 12 uur per dag en de jongens hebben ook hun handen vol. Gelukkig helpt onze zoon Tijmen vaak, en regelmatig ook zijn vriend Tanno.

Maar we gaan er maar vanuit dat het opstartproblemen zijn en dat we op een gegeven moment de routine weer een beetje erin krijgen.

Thomas met Bryn
Hier alle herders: Jeroen, Tanno (hulpherder en vriend van Tijmen), Clemens, Tijmen en Thomas. De honden: Peggy, Kate, Finnick, Flo en Bryn.

Begrazen op de Paltz, een prachtig glooiend landgoed naast de Vliegbasis Soesterberg (vlakbij Nationaal Militair Museum):

Al onze mannen met baarden op de Renkumse Hei:

Vertrek van Renkums beekdal naar de Renkumse hei:

Jullie weten dat we sinds afgelopen zomer drie geitjes en een bokje hebben. De bedoeling was dat ze mee zouden lopen met de kudde, maar dat bleek geen succes. Het zijn ware ontsnappingskunstenaars, en de schapen volgden. Dus de geitjes mochten weer naar huis.

Maar goed, op stal stond de bok bij de rammen, en de geitjes in een hokje ernaast. Ook hier lieten ze zich weer van hun ondernemende kant zien, want ze ontsnapten nog wel eens.

Op een gegeven moment bleek dat niet zonder gevolgen gebleven. Ineens liep er een geitenlammetje bij een van de geitjes! En twee weken later bij de tweede nog eentje! En nog een paar dagen later een tweeling bij de derde! Nou zijn schapenlammetjes schattig, maar geitenlammetjes zijn zo mogelijk nóg schattiger!

Inmiddels zijn het al grote lummels, de lammetjes. Maar tot een maand geleden waren ze nog echt schattig. We hebben ze dan ook meegenomen naar:

de duurzame lentemarkt

de Paasbrunch bij Hotel de Wageningsche Berg (waar we in ruil daarvoor gratis mochten meebrunchen met het hele gezin)

het peuter- en kleuterfestival, waar de kinderen dus lammetjes konden aaien, maar ook een ienieminivachtje konden vilten. Met een beetje hulp van papa of mama natuurlijk.

Deze twee meisjes kenden elkaar niet, maar waren toevallig tegelijk aan het vilten. De centrifuge vonden ze het allermooist! En het spoelen met blote voetjes natuurlijk!

Tot slot nog een paar knusse foto’s uit de stal:

Laatst heb ik eens op een rijtje gezet welke babyvachtjes ik allemaal heb gemaakt. Toen kwam ik erachter dat ik niet van allemaal een foto heb, suf genoeg. Maar waar ik foto’s van heb, die heb ik samen in een mooie diashow gezet. Samen met het geboortekaartje of plaatje waar ik het geboortevachtje op gebaseerd heb. Kijk maar eens! Ik word er zelf heel gelukkig van, van al die blije baby’s…

Mocht je nou ook zo’n leuk vachtje willen voor je kindje of als kraamcadeautje, kijk dan even bij geboortevachtjes.

De diashow hieronder werkt vooral goed op een computer. Op smartphones worden de staande foto’s helaas uitgerekt weergegeven.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het was even afwachten, want andere jaren deden we onze Lammetjesdag altijd op zondag. Maar de switch naar de zaterdag had geen nadelige invloed op het aantal bezoekers: het was supergezellig druk op onze Lammetjesdag op zaterdag 24 maart 2018! Met 900 bezoekers was het aardig vol, en stonden er af en toe rijen bij de kassa en de wafels, maar iedereen had het erg naar zijn zin. Het mooie weer werkte ook lekker mee natuurlijk. We moesten de parkeerwei een paar keer uitbreiden, maar ook dat verliep helemaal prima.

Een impressie

Sfeer op het terrein:

Deze slideshow vereist JavaScript.

Lammetjes aaien:

Deze slideshow vereist JavaScript.

De knutselstal:

Deze slideshow vereist JavaScript.

Kraampjes en strokasteel in de veldschuur:

Deze slideshow vereist JavaScript.

Demonstraties schapen drijven:

Deze slideshow vereist JavaScript.

Bij het vachtvilten gebruiken we grote lappen bubbeltjesplastic van 1.50 x 2.50m. Bij een workshop dus zes stuks. En die hergebruiken we dan weer bij de workshop erna (anders zouden we elke keer 15 meter van dat spul weg moeten gooien, en dat gaan we dus niet doen). Maar dat betekent dat we ze moeten afspoelen en dat ze daarna moeten drogen. En dat is nog niet zo eenvoudig, met zulke lellen van lappen. Op de Haarweg, onze vorige locatie, hingen ze over deuren en rekken heen, maar dan hingen ze eigenlijk altijd in de weg.  En op onze nieuwe locatie zijn niet eens genoeg deuren om ze overheen te hangen.

Clemens klaagde er al jaren over, hij vond het altijd zo lelijk (en eigenlijk was ik het wel met hem eens). Dus op onze nieuwe locatie hebben viltvrijwilliger Angela en ik dat eindelijk eens netjes opgelost. We hebben een ophijsbaar wasrek gemaakt van 3 latjes, 6 rondhoutjes (al was er eentje te weinig op voorraad, die moet er later nog bij), 2 katrolletjes, een kikkertje en 20 meter touw. Geïnspireerd op de wasrekken die ze in Engeland en Ierland  boven de kachel hangen. Eigenlijk heel simpel, maar werkt perfect. We zijn er eerlijk gezegd apetrots op! En Clemens is ook blij. En dat is ook wat waard, toch? 😉

Ik geloof niet dat ik iemand ken die lammetjes gewoon stom vindt. Eigenlijk vindt iedereen ze leuk, toch?

Daarom staan we met Pasen op 1 en 2 april met een paar lammetjes bij Hotel de Wageningsche Berg om de Paasbrunch op te vrolijken. Dat vonden wij best een goede deal, want we mogen in ruil daarvoor met het hele gezin brunchen (de ene dag, en op de andere dag het gezin van een van onze vrijwilligers).

Tweede Paasdag, 2 april, staan we ook nog met een paar lammetjes op de Duurzame Lentemarkt! Op de Markt te Wageningen dus, van 13-17u! Kom je even langs, lammetjes kijken? Impressie van de vorige Duurzame Lentemarkt:

Joehoe! Ons eerste lammetje is zondag geboren! Precies op de uitgerekende datum! De dienstdoende lammerhulpen Pauline en Tanja hebben haar Anna gedoopt. Ze is 2,8 kg en allerschattigst. Tijmen en ik gingen zondagavond nog even kijken en er waren nog geen lammetjes bijgekomen… maar we wilden wel even Anna vasthouden natuurlijk.
Morgen weer een nieuwe dag, nog zo’n 299 lammetjes te gaan!

Anna vlak na de geboorte (foto door Tanja en Pauline):

Een paar uurtjes later drinkt Anna prima bij haar moeder (al moest ze even zoeken; maar na vergeefse zoekpogingen achter de achterpoot en onder de voorpoot, kwam ze toch voor de achterpoot uit):

Ja ja, Clemens heeft een nieuwe aanbidster. Ze heet Fien en is niet bij hem weg te slaan. Ze haalt alles uit de kast om maar bij hem te zijn. Zelfs een extra plank die Jeroen voor het voerhek had gebonden houdt haar niet bij hem weg.

Clemens heeft het maar opgegeven en haar tot ‘erfgeit’ verklaard. Ze slaapt nu ’s nachts in het voer, aan de verkeerde kant van het voerhek. Ze loopt gewoon met hem mee de schapenhokken in, duwt met haar hoorns een paar schapen opzij om een slokje uit een waterbakje te drinken, en loopt dan weer met hem mee naar buiten. Ze is totaal niet onder de indruk van de honden. Die zien grappig genoeg ook helemaal geen schaap in haar. Fien en hond snuffelen gewoon een beetje aan elkaar.

Ze is wel leuk hoor!

De RVO (Rijksdienst voor Ondernemend Nederland) wil dat de schapenadministratie van alle schapenhouders nou eens helemaal op orde komt. Daarom moet iedereen voor 1 april de oormerken van zijn werkelijke schapen controleren tegen de lijst die in het landelijke I&R-systeem staat (dat staat voor Identificatie & Registratie). Een hele klus, kun je je voorstellen. Sommige schapenhouders doen het met zo’n elektronische reader, maar wij doen dat nog gewoon met de hand. Dan maken we een sluisje, printen we een lijst uit, en vinken een voor een alle schapen aan.

Eerst hadden we de grote kudde gedaan, waar de drachtige schapen in zitten, en toen moest Jeroens kudde ook nog (met de jaarlingen en de niet-gedekte ooien). En toen had Jeroen zoiets van: als we toch een sluisje maken, laten we ze dan meteen door het potenbad doen. Dat is een badje met citroenzuur om pootjes te ontsmetten.

Gelukkig was het een mooie dag. We waren met zijn vieren: Clemens, Angela, Jeroen en ik.

Jeroen haalt zijn schaapjes op  
De schapen gaan door het bad
Jeroen en Peggy jagen ze van achteren op.