In mijn wolstal, of viltschuur of atelier, of hoe je het ook wilt noemen, wordt gewoonlijk vooral gevilt. Maar dit jaar verwachtten we zo veel lammetjes, dat het niet allemaal zou passen in de andere schuren. Er zat niets anders op: ook mijn wolschuur moest eraan geloven. Vier weken lang heeft hij vol kraamhokjes gestaan. Ik heb zelfs een keer staan vilten tussen de lammetjes. Maar nu zijn alle schapen klaar, konden de lammerhokjes weg, en is de wolstal weer schoongespoten. Was nog even een klusje om die muren schoon te krijgen, van wolvet mest en andere resten die net afgelammerde schapen erop achterlaten. Ook lag overal een dikke laag stof door het stro. Maar het is gelukt, en ik kan weer volop vilten. Als er geen corona was, had ik de eerste workshops alweer gehad willen hebben… zucht…

Bij gebrek aan een Lammetjesdag (snik…) denk ik dat ik jullie maar even overlaad met foto’s en filmpjes van lammetjes.

Maar eerst nog even laten weten dat de lammertijd dit jaar gelukkig weer prima is verlopen. Bijna 400 lammetjes, waarvan er een stuk of 15 aan de fles (of inmiddels speenemmer) zitten, dus dat is te overzien.

We hadden weer een mooi lammerteam, met ons eigen gezin (waarvan Tijmen regelmatig vrienden meenam), onze herder (Roelina), onze vaste lammervrijwilligers (Marjolijne, Hannah, Arie, Linde, Petra, Hanita, Klaske, Eva, Pauline, Tanja), onze herdersstagiair (Chris), twee studenten (Marieke diergeneeskunde en Eline paraveterinair) die graag een lammertijd mee wilden lopen, en een paar nieuwe vrijwilligers, die ook na de lammertijd graag blijven helpen: Dore, Sarah en Ilse.

We houden heel erg van schaatsen hier. Het probleem is alleen, als je kunt schaatsen, dan is het dus een hele tijd heel erg koud geweest. Dat gaat dus doorgaans gepaard met gedoe op stal. Dit keer was er, net als drie jaar geleden, niet alleen strenge vorst, maar ook een stuifsneeuwstorm, recht op de open kant van de stal (die is uiteraard open naar het oosten, omdat de wind meestal uit het westen komt). Een deel konden we tegenhouden door zeilen te spannen, maar die fijne sneeuw waait door elk gaatje naar binnen.

Als dat alles was, dan ging het nog wel, maar vervolgens bevroor eerst de ringleiding naar de waterbakjes, en vervolgens de gehele waterleiding. Alleen in het woonhuis was nog stromend water. Dat werd dus twee keer per dag een slang uitrollen vanuit het woonhuis, en alle waterballen vullen. En die dan regelmatig ijsvrij houden. En dan de slang leeg laten lopen en weer oprollen en ijsvrij opbergen…

Alsof dat nog niet erg genoeg was, viel ook de stroom nog eens om de haverklap uit. Op deze oude boerderij (4 jaar geleden gekocht door de WUR) is de elektra een beetje gek gegroepeerd. Wij huren wat schuren, maar er zit ook nog een installatiebedrijf, een sloopbedrijf en wat proeven van de WUR zelf. En die hadden allemaal kacheltjes neergezet tegen de kou. Dat trok het systeem niet, en dus moest de storingsdienst van de WUR soms wel drie keer per dag (én nacht) komen om het te fiksen. Overigens, zo chagrijnig als we waren over het elektra, zo blij waren we met de helden van de storingsdienst, die toch maar elke keer weer kwamen, bij nacht en ontij en hevige kou. Er wordt gelukkig inmiddels gewerkt aan een structurelere oplossing, want dit willen we niet nog een keer meemaken…

We hebben genoten van het schaatsen, maar we waren ook wel weer heel bij toen het weer dooide.

De lammertijd begon onverwachts snel, want het eerste lammetje kwam een paar dagen te vroeg, en was ook piepklein, nog geen 1,5 kilo! Dat was in die kneiterkoude week, tijdens een sneeuwstorm. De moeder had geen melk, en het was dus hartstikke koud. Bovendien waren we op stal hartstikke druk om de boel sneeuw- en vorstvrij te houden, dus we hadden geen tijd voor een prematuurtje die 6x per dag een flesje moet. De beste oplossing: mee naar huis ermee. Daar is in deze coronatijden altijd wel iemand thuis… De naam was al snel duidelijk: Jon Snow!

Na twee weken was hij enorm gegroeid, en blèrde de boel bij elkaar. Toen waren er inmiddels al wat meer fleslammetjes op stal, en mocht hij kennis gaan maken met zijn soortgenoten. Hij zit nu in een hokje met 4 andere fleslammetjes en drinkt uit de speenemmer.

Wat foto’s en onderaan twee korte filmpjes van Jon Snow

Gewoon een paar mooie plaatjes van schapen. Altijd leuk toch?

***

De schapen op Kerckebos, midden in een woonwijk in Zeist

***

***

Hier doen we het voor: biodiversiteit!

***

Ik weet even niet meer waar dit was, maar mooi is het in elk geval wel!

***

De kippen op stal leggen nooooit hun eitjes netjes in hun legnest. Het is elke keer weer een verrassing welk plekje ze nou weer uitgekozen hebben!

***

Eindelijk winter!

***

Tijmen geeft de kudde een nieuw stukje gras. Daar waren ze wel aan toe!

Wat fotoverslagen van diverse tochten met de kuddes.

***

Op 25 september liepen we met de kudde van de Willem Arntzhoeve, via de Vliegbasis Soesterberg naar de Krakeling. Clemens’ goede vriend van vroeger Mark van Steekelenburg liep een dagje mee.

      Bij het wildrooster leggen we tapijten neer of oude stukken vloerbedekking. Die hebben we her en der opgescharreld. Hier ligt een rode loper voor de schapen!

***

Op 15 november liepen we van de Grebbeberg naar het Westbergveld in Wageningen, waar we de graanvelden van Marcel van Silfhouts GraanGeluk nabegraasden. Filmmaker Jeroen liep mee met camera op de de grond, en een drone. Als het filmpje klaar is, zullen we het zeker met jullie delen!

Hier vader en zonen Oude Groeniger op de Grebbeberg:

Clemens wordt geïnterviewd door filmer Jeroen:

***

Een paar dagen liepen we verder van het Westbergveld in Wageningen naar de akkers bij Quadenoordin Renkum. Sven Menschel, fotograaf van de Gelderlander, liep het eerste stukje mee, over de Generaal Foulkesweg tot aan de rotonde bij de watertoren.

  foto’s Sven Menschel

***

Op 5 december liepen Clemens en ik met de kudde van de Renkumse hei naar het Renkums Beekdal. Als een soort intocht van Sinterklaas, stond er een klein clubje mensen ons op te wachten. Het was een koude, berijpte ochtend, prachtig!

Ruim een week later, op 13 december, was het begrazingsseizoen afgelopen. We liepen via Wageningen (over de Grebbedijk) naar het Binnenveld, waar de winterbegrazing van start gaat. We grazen dan in weilanden van boeren. Zij vinden het prettig als hun gras kort het voorjaar in gaat (dan groeit het beter en lekkerder uit) en wij hebben te eten voor onze schapen. Jeroen liep voorop, Jochem achter, en ik reed er als bezemwagen achteraan.

Jeetje, wat maakt dat een verschil! Als je door een natuurgebied rijdt met dit bordje achter je voorruit, krijg je ineens vrolijke gezichten en opgestoken duimen. In plaats van chagrijnig kijkende mensen die zich afvragen wat mot dat hier met die dikke auto?

We hebben er nu voor elke auto eentje.

Puppy Gwen is eigenlijk geen puppy meer. Ze gaat al regelmatig mee naar de kudde, en Tijmen traint regelmatig met haar. Ze is een zelfverzekerd hondje, niet snel bang, en ze leert razendsnel. Ze zit ook heel graag op schoot bij de kinderen…

De eerste maanden kregen we haar soms lastig te pakken als we weer naar huis wilden. Maar inmiddels luistert ze gelukkig prima.

Flo is haar beste vriendin. Probleem is alleen, nu Gwen groeit, dat ze heel erg op Flo lijkt. Nu ze bijna even groot is als Flo, is het verschil steeds lastiger te zien. Hier doen ze een wedstrijdje synchroonzitten… (Flo links, Gwen rechts)

Om de honden bezig te houden op stal, heeft Clemens een kong (harde rubberen bal) aan een touwtje gehangen. Daar zijn ze aardig zoet mee.

Hier is Tijmen aan het trainen:

Alle honden bij elkaar (vlnr Flo, Finnick, Kate en Gwen, met Bryn als een soort keeper van het team liggend ervoor):

We mochten eerst 4 en toen nog maar 3 mensen ontvangen dit najaar. Dus het werden kleine workshopjes. Zelfs mijn assistent Gabriëlle moest een aantal keer thuisblijven, maar gelukkig niet die ene keer dat er maar 1 deelnemer was, en ze zelf ook graag een vachtje wilde vilten. Zie hieronder de resultaten, ook van een kinderfeestje waar ze met veel plezier weer zitvachtjes hebben gevilt.

Zodra het weer mag, organiseren we uiteraard weer vachtviltworkshops. Houd de site, Facebook en deze nieuwsbrief in de gaten!

De mooiste – en zeker de meest toepasselijke – vacht was natuurlijk die van Noud:

vachtviltworkshop 5 september 2020:

18 september 2020:

vachtviltworkshop 16 oktober 2020:

vachtviltworkshop 30 oktober 2020:

vachtviltworkshop 1 november 2020:

vachtviltworkshop 27 november 2020:

vachtviltworkshop 29 november 2020:

Ik ben helemaal gegrepen door de sloffenkoorts! Voor de sloffenworkshops heb ik een mooi voorraadje voorbeeldexemplaren gemaakt om te laten zien aan de deelnemers. En ik word er ongelooflijk happy van! Lekker creatief uitleven met kleurtjes wol. Sloffen met ronde neuzen, of juist een opkrullende punt. Wit of bruin van binnen, met hele fijne of juist lekker grove wol. Met gewolkte kleurtjes van buiten, of juist strepen en vlakken. Leuk is ook om te experimenteren met de opening. Een inknip aan de zijkant, of juist voor en achter, gewoon omvouwen of laten krullen, heel leuk om uit te proberen.

Vervolgens ben ik ook sloffen gaan vilten voor mezelf en m’n familie: man en kinderen, schoonmoeder en m’n ouders. En onlangs zelfs de eerste bestelling!

Wil je ook sloffen bestellen, dan kan dat! Zie bestel sloffen op maat.
Maar nog leuker is het natuurlijk om zelf sloffen te komen vilten. Zodra het weer mag, plan ik nieuwe data voor de sloffenworkshops.

Dit zijn de voorbeeldsloffen die ik had gevilt:

De sloffen voor m’n schoonmoeder:

Het hele gezin in wollen sloffen:

Ik heb ze nog even doorgevilt om de voeten heen, dan gaan ze heel mooi passen. Dikke sokken aan, plastic zak om je voet, en dan lekker masseren met warm water en zeep. Hieronder zie je links na, en rechts voor het doorvilten. Wel op tijd stoppen, want het is wel fijn als je een beetje ruimte overhoudt.

Voor m’n ouders:
  

En de eerste bestelling! Petra gaf ze cadeau aan Marcel. Hij heeft ze zelf nog even doorgevilt, en daarna heb ik er nog zooltjes ondergezet voor hem.