De dekrammen die we nog overhouden voor volgend jaar, staan in een apart weitje. Daar werd Clemens’ knie zeven weken geleden dus ook te grazen genomen. Dat was niet eens een echte rammende ram (zo eentje die een paar stappen achteruit doet voor een aanloop, en dat met kracht op je af komt, zoals ze ook tegen elkaar vaak doen). Die keer was het een ram die schrok van de hond, en opzij sprong, met zijn ruim 100 kilo’s tegen zijn knie aan.
Als je bij ze in de wei gaat, komen ze graag op je af. Soms om te rammen, maar soms willen ze ook gewoon even gekrabd worden, hebben ze jeuk lijkt wel. Er valt niet veel te krabben in de wei, met die elektrische netten rondom. Dus laatst hebben Mijke en Joep er een weidepaal in de grond geslagen. Dat bevalt ze wel!
Maar goed, het blijven rammen, dus ik ga het liefst met een stevige stok de wei in. Daar hebben ze wel respect voor. Maar laatst was ik met de fiets, zonder stok, en wilde toch even kijken of alles goed was. Toen ik even de andere kant op keek….. , kreeg ik een ram. Pats boem, met mijn kont in de modder. Naast een pijnlijke plek op mijn bovenbeen was dat gelukkig de enige schade. Het deed nog dagen zeer, maar gek genoeg was er niets te zien aan mijn been, niet eens een blauw plekje om te bewijzen hoe zielig ik was :-(.