Het klinkt altijd nogal heftig, lammeren naar de slacht. Maar gelukkig zien ze er nauwelijks meer uit als lammeren. Gewoon schapen, maar dan een maatje kleiner, vooral de ooitjes. En met een dikkere vacht (want lammeren worden niet geschoren).
Maar goed, ze gaan dus naar de slacht als ze slachtrijp zijn. De kunst is om te zien dat ze dat zijn. Daarom hebben Arie en ik afgelopen vrijdag alle lammeren op stal en de ramlammeren uit de wei gewogen en aan de rug gevoeld. Als je namelijk de ruggengraat als een punt voelt, is hij nog niet bevleesd genoeg. Er moet zoveel vlees op zitten, dat de ruggengraat er niet meer bovenuit steekt.En ze moesten minstens 37 kilo wegen, wat we met een oude biggenweger van een bevriende varkensboer controleerden. Van de 120 lammeren die we gewogen hebben, vonden we er 23 zwaar en bevleesd genoeg, dus die gingen op stal om afgelopen maandag naar het slachthuis gebracht te worden.
Sinds onze vorige slachter (Roelofsen uit Opheusden, net over de pont bij de Blauwe Kamer) ermee gestopt is, brengen we de dieren naar Slachthuis Veenendaal. Niet zo klein als Roelofsen, maar nog steeds klein, niet industrieel. We hebben tenminste het gevoel dat onze dieren een voor een als apart dier gezien worden, niet als homp vlees aan een lopende band. En we kunnen altijd langskomen om naar de geslachte dieren te kijken, en dan is er altijd iemand die even tijd neemt om mee te lopen.
Gisteren ben ik wezen kijken, en het zag er goed uit. Dat uitselecteren van de lammeren was voor Arie en mij de eerste keer, toch een beetje een gok. Dus ik was erg benieuwd wat de slachter ervan vond. Gelukkig was de slachter enthousiast, hij vond ze mooi. Mooi gevuld, niet te vet, helemaal goed.
Hier kun je zien dat de ruggengraat mooi vlak in het vlees ligt.