Het is weer juni, dus het was weer zo ver: de schapen moesten geschoren. Vorig jaar kwamen daarvoor voor het eerst de Nieuw-Zeelanders Simon en Scotty, hele aardige kerels, en die konden gelukkig dit jaar weer. Het is lastig plannen voor ze, want als het regent scheren ze niet, dus het schuift steeds weer een dagje door. Maar vorige week was het zo ver. Vorig jaar hadden ze twee hulpjes bij zich: een vanger en een wolverzamelaar. Dit jaar had de geplande vanger geen visum gekregen, dus hadden ze alleen Jenny bij zich. Het vangen en schapen aangeven deden wij dus maar voor ze.
We begonnen op de dijk, waar we alle 50 dijkschapen voor de gelegenheid even bij elkaar hadden gezet. Rob kwam even helpen, en in 1,5 uur waren ze al klaar.
Daarna reisden we door naar de Plantage Willem III om de ruim 200 ooien in de kudde onder handen te nemen.
In dit filmpje kun je zien dat Simon in 1 minuut 20 seconden een schaap scheert. Scotty is net zo snel. Vorig jaar had Scotty er een paar meer geschoren dan Simon, maar dit keer won Simon nipt.
Ze hebben speciale schoentjes aan, een soort mocassins, zodat ze met hun voeten het schaap kunnen fixeren zonder het pijn te doen. Als je een beetje resoluut een schaap vastpakt, geeft het zich helemaal over, en blijft het rustig zitten en liggen tijdens het scheren.
Meestal proppen ze alle wol in van die enorme wolzakken. Maar omdat ik viltvachten maak, zoek ik de mooie vachten er uit, en die rol ik in een katoenen lap, zodat ze heel blijven en makkelijk te gebruiken zijn. Dit was de oogst van de Plantage Willem III: 55 vachten in twee grote stapels. Jenny had aardig oog voor wat mooie vachten waren, dus die hielp me selecteren.
