Zoon Jochem had het al eens gevraagd: zullen we een pizza-oven bouwen? Toen kwam corona en zaten we allebei thuis, en leek dat ineens een verschrikkelijk goed idee!
We begonnen met het bekijken van eindeloos veel YouTube-filmpjes en websites. Vervolgens maakten we een geheel eigen plan: een oven op wieltjes. We kochten bij een webwinkel een grote zak perliet, een isolatiedeken, vuurvaste bakstenen, vuurvast cement en een schoorsteenpijpje. Via Marktplaats scoorden we een degelijke bolderkar, en bij de Gamma nog een paar zakken gewone cement. Zand hadden we nog wat liggen. En toen kon het feest beginnen!
We maakten een kartonnen mal voor een bolvormige ovenkoepel, die we opvulden met zand. Ook de ovenmond maakten we van zand. Dat bedekten we met natte kranten. Daar zetten we het schoorsteentje op.
Vervolgens maakten we de ovenkoepel van perlietcement: dat is perliet (heel raar licht piepschuimachtig spul, een soort geëxpandeerd steen dat hittebestendig en isolerend is), cement en water. Dat legden we in een laag van zo’n 4 cm op de ovenkoepel en de ovenmond. We maakten ook een bodemplaat (niet op de foto) van perlietcement. De eerste die we maakten (2,5 cm dik) was te dun, die brak. Gelukkig hadden we nog genoeg perliet voor een dikkere van 4 cm.
Dat moest een week of twee drogen. Intussen verstevigden we de bolderkar, en maakten er een plank op, met opstaande randen zodat het een doos werd.
Die doos vulden we met lege wijnflessen en perliet. Uiteraard waren we per ongeluk vlak daarvoor naar de glasbak geweest. Maar gelukkig hadden we na een oproep in de buurtapp binnen een paar dagen twee klapkratjes lege flessen. Zo maakten we een isolerende doos die zorgt dat er niet te veel hitte weglekt via de bodem.
Op die doos kwam de perlietcementen grondplaat. Daarop met vuurvast cement de vuurvaste bakstenen als ovenvloer, die we voorzichtig met een steenbeiteltje in vorm hadden gehakt. Dat was ook nog een behoorlijk klusje. Daarop met vuurvast cement de ovenkoepel, waar we inmiddels het zand (en de kartonnen mal) uit hadden gegraven. De kranten zaten nog aan de binnenkant (maar dat brandt later vanzelf weg).
Daarover legden we de isolatiedeken, die we met een restje gaas vastzetten. Daaroverheen ging een laag gewoon zandcement, dat we door lieten lopen over de grondplaat.
En toen was hij klaar!!! Mooi hè?
Tijdens het steeds wachten tot het cement droogde, maakten we nog van een paar oude bakplaten een pizza-schep, een deurtje met ijzeren binnenkant, en een schuif om het vuurtje opzij te schuiven als de oven eenmaal op temperatuur is. Lekker klooien met haakse slijper, boormachine en tang. 
En toen was het tijd om hem uit te proberen. En we mogen gerust zeggen: hij werkt perfect!!!
Je stookt hem zo’n drie kwartier op met een lekker vuurtje (hoeft niet megagroot), dan schuif je het vuurtje naar achteren, houdt het net brandend, en dan kun je op de ovenvloer ervoor prima pizzaatjes bakken. In het begin zijn die binnen een minuut klaar, na een tijdje wordt dat iets langer, 2-3 minuten. Je moet ze wel steeds even draaien, omdat de kant richting het vuur het snelst bakt. Maar lékker dat ze zijn!!! Op de foto’s hieronder bakken Jochem en ik de eerste pizza!
Als bonus kochten we nog een infraroodthermometer (dat gele dingetje op de foto hierboven). Je richt met een laserstraaltje en kunt dan de temperatuur afmeten. Hij gaat tot 500 graden, maar als het vuurtje een tijdje brandt, zit je daar zo overheen.
En omdat we op het geniale idee waren gekomen om hem op een bolderkar te zetten, rijden we hem zo (zelfs als hij heet is!) naar de boomgaard, of naar de achterkant van het erf. Als het regent, kan hij zelfs in de open stal. Wat wil je nog meer?
Let’s pizza-party!!!