Vroeger werden heideschapen zoals de onze eigenlijk vooral gehouden voor de mest. Overdag graasden ze op de hei, ’s nachts poepten ze op stal, op de heideplaggen die de mensen daar hadden neergelegd. Die mestplaggen gingen vervolgens de akker op, die daardoor in de loop van vele eeuwen steeds ietsje hoger werd. Dat zijn de bolle essen die je nog wel op de zandgronden ziet. Mest was goud in die tijd!
Maar goed, sinds de kunstmest is mest in ons land geen schaars goed meer, en komt het zelfs voor dat een boer moet betalen om er van af te komen. Waanzin eigenlijk, maar goed. Gelukkig is ruige schapenmest (poep vermengd met stro, zoals onze schapen dat in hun stalperiode produceren) nog steeds wel gewild. Zeker als het een jaartje heeft liggen verteren en mooi zwart is geworden. Er was al een groenteteler die er verlekkerd op aasde, maar hij had pech, want onze eigen weides waren wel aan wat extra voedingsstoffen toe. De kudde had de wei mooi kaal gevreten, en het weer was droog genoeg om er een grote machine op te laten. Die verspreidde vorige week 5 ladingen ruige mest, verhakseld en dan breedwerpig uitgestrooid over de wei. Die buien van vandaag zijn prima wat dat betreft, dan kan het mooi een beetje verteren, en laat het gras dan maar groeien!
Echt een gigantische trekker!
Je moest echt uit de buurt blijven, want hij slingerde de boel met vele kracht opzij.
En zo ligt het er nu bij in de wei. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor je het niet meer terugvindt.