Na drie superdroge jaren, is het dit jaar een verademing, zo heerlijk sappig groen als alles is. De schapen kunnen er regelmatig niet tegenop vreten, zo hard groeit alles. Vorige jaren groeide op een gegeven moment ’s zomers totaal niets meer, zodat we moesten uitwijken naar andere gebieden. Dit jaar is het andersom. In overleg met de beheerders bekijken we welke gebieden écht goed begraasd moeten worden, en welke we maar een keer overslaan.
Overigens hebben we dit jaar ook uit moeten wijken naar een ander gebied, maar dat kwam dan weer door het koude voorjaar, waardoor de grasgroei pas laat op gang kwam. Het Utrechts Landschap stelde de Palmerswaard beschikbaar (waar we afgelopen jaren door de droogte ook al een paar keer naar zijn uitgeweken). Op Instagram liet boswachter Maarten den Hartigh weten dat dat inmiddels prima effect heeft: de zuring is teruggedrongen, wat ruimte gaf voor allerlei bijzonderder planten, zoals de wilde bertram. Kijk, daar worden wij nou ook blij van!
De Palmerswaard ligt vanuit ons gezien net achter Rhenen, vlakbij restaurant Moeke. Vanuit Renkum (waar de schapen daarvoor stonden) is da teen schitterende wandeling. Over Oranje Nassau’s Oord, via de Wageningse Berg, de Grebbedijk, dan de Grebbeberg aan de ene kant op en aan de andere kant weer af, en dan langs de rivier, over de parkeerplaats bij Moeke lopen we het gebied in.
Onderweg laten schapen zien dat ze prima lopend kunnen plassen, met mooi ritmisch zigzageffect. In de verte zie je de Grebbeberg al liggen.
Hierboven klimmen de schapen de Grebbeberg op. En hieronder komen ze er weer af. Dat kost wel enige moeite, want zo’n donkere trap vinden ze spannend. Maar struikelen doen ze niet. Met 4 poten sta je natuurlijk sowieso al een stuk steviger dan op 2. Als er bij een schaap 1 pootje wegglijdt, blijven er nog genoeg over. Bovendien is het van oorsprong een bergdier.
