Het is een prachtige zomer! Voor vakantiegangers tenminste. Maar voor boeren en schaapherders had er wel wat vaker een drupje mogen vallen, om het voorzichtig uit te drukken. Normaal doen we met de kudde drie begrazingsrondes: een voorjaars-, een zomer- en een najaarsronde. Zo trekken we dus drie keer onze begrazingsgebieden langs. Alleen loopt het dit jaar net even anders. Door de droogte is er sinds de voorjaarsronde in veel gebieden gewoon geen sprietje bijgegroeid! In overleg met Utrechts Landschap besluiten we de zomerronde in sommige gebieden dan maar over te slaan, en de najaarsronde langer te maken. Maar ondertussen moeten de schapen wel eten. Gelukkig heeft UL nog een uiterwaard in de aanbieding waar nog gras zat staat: de prachtige Palmerswaard bij Rhenen. Waar helaas wel verschrikkelijk veel klissen staan…
Een fotoverslag van een droge zomer.
Begin juli is het al kneiterdroog. Die arme Tijmen , die achter de kudde aanloopt, bindt een hemd voor zijn gezicht om het stof tegen te houden. De schapen zijn helemaal bruin van het stof!
De derde week van juli lopen we met onze kinderen Silke en Tijmen (Jochem is uit logeren) met de kudde van de Plantage Willem III naar het Breeveen in Leersum. Vanwege de hitte lopen we ’s avonds, en de combi van avondzon en stofwolken levert mooie plaatjes op, maar we zijn ook allemaal heel vies aan het eind! Op het Breeveen aangekomen blijkt de auto een lekke band te hebben. De sporen op het zandpad laten zien dat die band al even lek was ook, maar het is zo hobbelig dat we het niet eens gemerkt hadden! De bouten krijgen we vervolgens met geen mogelijkheid los. Zucht… Dat wordt dus wachten op de Wegenwacht. Die vindt het wel een avontuur, een pechgeval op de hei!
Als we terugkomen van vakantie (waar het overigens nog heter was), blijkt de hei op verschillende plekken niet paars te zijn, maar helemaal rood van de droogte.
Eind augustus brengen we een van onze kuddes naar de Palmerswaard bij Rhenen om daar een paar weken te overbruggen. Hier lopen we langs landgoed de Tangh, waar we de provinciale weg oversteken richting uiterwaard (bij restaurant Moeke). Het is een prachtig gebied, direct aan de rivier.
Op deze foto zie je linksonder de donkere bolletjes van de klis (de plant die ooit de inspiratiebron was van het klittenband).
Die klissen dus. Biologisch gezien is deze zaadverspreidingstechniek heel goed gelukt, zullen we maar zeggen. De schapen lijken er zelf geen last van te hebben, maar als vachtvilter doet het pijn aan mijn ogen. Een deel hiervan zal er wel weer afvallen, maar zeker niet alles. Gelukkig staan er ook nog schapen elders, dus hopelijk kunnen we volgend voorjaar nog wel genoeg goede vachten scoren voor het vachtvilten.
