Zondag 8 september ging Clemens samen met Arie ´s avonds nog even naar de dekrammen. Met de honden dreef hij ze bij elkaar, en toen ging het mis: een ram schrok van de hond, sprong opzij, tegen Clemens´ linkerknie aan, die naar binnen dubbel klapte. AU! Zijn onderbeen stond in een rare hoek naar buiten toe. Het been klapte wel terug, maar dat deed natuurlijk ongelofelijk veel pijn. Bikkel als hij is, liep hij er nog mee door, bracht met Arie de rammen naar de stal, reed naar huis, om vervolgens tot de conclusie te komen dat het toch wel echt mis was. Dus zat hij de hele avond met een icepack op zijn knie op de bank.
De volgende ochtend konden we bij de huisarts terecht, die ons gelijk doorstuurde naar de orthopeed in het ziekenhuis (“Ha, daar hebben we de herder die geramd is door een ram!”), die een deels gescheurde knieband constateerde. De remedie is gips van je lies tot je enkel om de boel te fixeren, en dan kun je gewoon weer de hei op, vond hij. “Geef die ram maar een ram terug met je gips”, grapte hij zelfs.
De volgende dag moest er toch echt weer gehoed worden. Groot probleem: met zo’n stijf been kun je niet autorijden. Sterker nog, je past niet eens voorin de auto. Deze herder zit dus zes weken achterin een auto met chauffeur. Al is die luxe niet erg aan hem besteed, want hij rijdt liefst zelf, wordt snel misselijk als hij er naast zit, laat staan achterin. Maar goed, het is even niet anders. Dus hobbelde Clemens meteen die dag alweer, met een kruk, over de hei.
Hij is die avond niet meer van de bank afgekomen van vermoeidheid, maar pijn heeft hij niet. Gelukkig hebben we een stel kanjers van vrijwilligers, die hem nu thuis ophalen en naar de hei rijden, zodat ik niet elke dag hoef te rijden. Maar goed, we zijn allang blij dat het niet gebroken was en dat hij nog enigszins mobiel blijft. Dan merk je toch ineens wel hoe kwetsbaar je bent als zelfstandig buitenwerkend ondernemer.