Afgelopen week wilden we eens precies weten hoeveel en welke schapen we nou eigenlijk hebben. Er waren wat foutjes geslopen in de administratie en er liepen ook wat schapen rond met maar één oormerk. Die moesten we omnummeren met twee nieuw oormerken. En we waren ook wat schapen kwijt, die we al een paar controles niet meer aangetroffen hadden. Op een gegeven moment moet je die maar doodmelden (‘vermist’ bestaat niet in het systeem). Wat er met die schapen gebeurd is, zullen we nooit weten. Misschien zijn ze verdwaald en bij iemand anders aangelopen, vastgeraakt in het bos en nooit meer teruggekomen, of wat ook kan is dat ze gestolen zijn. Met een kudde van 250 schapen mis je één schaapje helaas niet.
De meeste schapen lopen inmiddels alweer in de wei (de jonge ooien en de ooien met eenlingen), niet zo ver weg in het Binnenveld, net aan de andere kant van het Nieuwe Kanaal. We besloten de kudde maar naar stal te lopen.
En zo liepen we dus ’s ochtends met stagiair Jeroen langs het Nieuwe Kanaal. Een lam wilde niet zo, die heeft Jeroen een stukje op de nek genomen, en daarna mocht het lam in het karretje van de bezemwagen.
En als ze dan toch op het erf waren, dan konden we ze meteen wel behandelen met een voetenbad met citroenzuur tegen tussenklauwontsteking. Dus maakten we twee grote kralen, met een sluis met voetenbaden ertussen. We begonnen met steeds zes schapen in het voetenbad, en terwijl ze daar even bleven staan, konden we de oornummers noteren en de schapen met enkele oormerken omnummeren. Dat ging ons overigens bij sommige dieren aan het hart. Zo hadden we nog een paar ooien met oude gele oornummers, uit eigen fok, waaronder ooi 40, een vriendelijk schaap geboren in 2008. Maar een van de oormerken ontbrak, dus we moesten haar toch echt omnummeren. Dat is natuurlijk jammer, want we herkenden haar altijd aan die gele oorbellen. Daar hebben we toen wat op gevonden:
we hebben het oude merkje laten zitten en de nieuwe ernaast gezet. Dat mag officieel vast niet, maar mocht ze ooit naar de slacht gaan, dan knippen we dat gele merkje er wel even uit.
Kate hielp om de schapen richting voetenbad te drijven. Toen bijna alle schapen erdoor waren, stond daar nog een lam dat niet erg onder de indruk van Kate was. Op een gegeven moment legde het lam zijn koppie tegen de hond, en was Kate het zelfs aan het likken!
Het was een prachtige dag, we hadden gelukkig veel hulp van Jeroen, Rob en Marjolijne. En toen Tijmen ’s middags kwam (in zijn blauwe overall), stond hij in een zee van schapen.
Die mochten nog een keer terug door het voetenbad (zie filmpje), en toen weer naar de wei. Alle schaapjes geteld!