Vorig jaar hebben we ze vaak vervloekt: de gigantisch bramenbosschages die de Haarweg half overwoekerden. Een soort Doornroosje leek het wel, of Stekelbraampje dan. Uiteindelijk hebben we een shovel moeten laten komen om ze weg te halen, want met een takkenschaar was het niet te doen. En vorig jaar zaten er ook nog eens bijna geen bramen aan. Allemaal beschimmeld voordat ze rijp waren.
Hoe anders was het dit jaar! Drie weken lang hingen de struiken vol met glanzend zwarte vruchtjes. Dat is dus een verleiding die ik niet kan weerstaan.
Het waren er zo veel, dat je gewoon niet wist waar je moest beginnen met plukken. En nog moeilijker is om te weten waar je moet stoppen. Want er hingen er altijd nog weer een paar in de buurt. Week na week, kilo na kilo. Bramenijs, bramenjam, bramensiroop, we hebben er vanalles van gemaakt. Als het volgend jaar weer zo mooi is, ga ik maar eens een bramenjamworkshop organiseren. Gezellig met een clubje jam koken, dat is veel gezelliger en scheelt een hoop afwas. Al zijn bramen wel de makkelijkste jamvruchten vind ik. Je hoeft er geen steeltjes of kroontjes af te halen, geen pitten te verwijderen (al zijn er mensen die bramenpitjes eruitzeven, maar ik vind ze juist zo lekker), gewoon hup in de pan, geleipoeder en niet te veel suiker erbij, even koken en klaar!