Op maandag 35 februari werd er een minitweeling geboren: een rammetje van 1,5 kilo en zijn ‘grote’ zus van 1,8 kilo. Meestal maken zulke kleintjes niet veel kans. Of ze hebben zo veel zorg nodig, en in de topdrukte van de lammertijd zit je daar niet op te wachten.
De enige optie: mee naar huis! Het was gelukkig vakantie, dus Jochem was veel thuis met zijn vriend Sam die zo’n beetje de hele week logeerde. Tijmen was veel op stal.
Het rammetje had troebele oogjes, en leek blind, of toch in elk geval slechtziend. Daarom noemden de jongens hem Stevie. Zijn zus werd dan maar Evie (op z’n Engels uitgesproken). Ze kregen in het begin 7 keer per dag een flesje, geleidelijk afgebouwd naar 4 keer per dag.
Stevie wilde de eerste dagen niet staan, dus we hadden niet veel hoop voor hem. Zijn zus daarentegen was vanaf het begin levenslustig. Gelukkig begin Stevie na een paar dagen toch te staan en voorzichtig rond te lopen. Hij liep wel een beetje mank, maar dat knapte later weer op. Toen probeerde hij zelfs te dartelen, net als zijn zus (al lukte dat niet helemaal). Op de gladde houten vloer gleden zijn pootjes wel vaak weg als Bambi op het ijs, zodat hij de eerste dagen met een lintje tussen zijn pootjes rondliep. Daarmee kon hij niet zulke grote stappen zetten, maar hij gleed in elk geval niet uit. Zijn blindheid en troebele oogjes trokken weg, en hij liep ergens meer tegenaan. Volgens de dierenarts worden de ogen op het laatst aangelegd bij een lammetje, en omdat hij prematuur was, moesten die zich misschien nog een beetje ontwikkelen.
Sinds een paar dagen loopt hij helaas weer mank. Hij wil zijn linkervoorpootje niet gebruiken, terwijl we er niets aan kunnen zien. Misschien gaat het beter als hij in stro en op een stroeve vloer loopt. Dus hebben we gisteren toch maar besloten ze weer naar stal te brengen. Daar krijgen ze nu 3 keer per dag een flesje, ze liggen onder een warmtelamp, en kunnen geleidelijk wennen aan de andere schapen. Gisteravond heb ik nog even gekeken en lagen ze lekker samen onder de warmtelamp. Maar het blijft afwachten of vooral Stevie het gaat redden. Met Evie komt het wel goed, verwachten we.
Het was heel gezellig, die lammetjes in huis. Ze zijn zo onwaarschijnlijk zacht en blijven zo schoon! Heel zen ook, een uur lang een lammetje op schoot. Op een gegeven moment scharrelden ze met een luier aan door het huis (je wordt er een beetje gek van om elke paar minuten een plasje op te dweilen). Ook bij het vrijwilligersfeestje afgelopen zondag stonden ze in het middelpunt van de belangstelling, en dat leek ze prima te bevallen. Maar goed, nu zijn ze dus weer weg. Beetje emptynestsyndroom wel, zo stil in huis…
