Tja, dan heb je een stuk of 50 ooien en ruim 60 lammeren, en dan wil je er twee groepen van maken: eentje naar het ene dijkvak, en eentje naar het andere. Dan ben je blij dat je een sorteerpoortje hebt. Schaap erin, oornummer noteren, en dan zit er een kind op het poortje (dat gelukkig het verschil tussen links en rechts weet) en die opent het poortje dan de goede kant op.
Vervolgens alle lammeren erdoor, oormerk noteren, opzoeken bij welke moeder ze horen en of die links- of rechtsaf is gegaan, en dan hup, erachteraan. Maar goed, dat betekent wel dat al die lammeren eerst apart moesten. En dat willen ze helemaal niet. Dus hoeveel lammeren we wel niet over hekjes heen in aparte hokjes getild hebben… Ik voel mijn rug nu nog. Maar het is gelukt! Morgen komt de vervoerder, en dan staan ze eind van de middag allemaal op de dijk.
Enerzijds jammer, want het is heel gezellig bij boer Wichert Koopman op het erf in Randwijk, en hij denkt heel plezierig mee. We hoeven niet eens te vragen of hij er een nieuwe baal kuilvoer voor wil rijden, hij ziet hij zelf al dat het nodig is en als we komen, is het al gebeurd. En zijn kinderen (de drie oudste dan) spelen zo lekker met die van ons. Vanmiddag kwam hun oudste, Anne van 7, met een picknickmand aanlopen (“met een verrassing erin!”), en even later zaten ze met zijn zessen in de wei op een kleedje, met drinken en lekkers, tussen de koeien die net weer buiten lopen. Toen er eentje te dichtbij ging poepen, hadden ze de spetters op hun armen.
Maar vanaf morgen de schapen wat dichterbij huis, dat heeft toch ook zo zijn voordelen. Kun je er even langs na je werk, of kunnen de kinderen kiezen of ze meteen meegaan of later komen, met de fiets of zelfs lopend. Ga maar kijken hoe ze het hebben op de dijk. En als je er ooit eentje op d’r rug ziet liggen, mag je best de wei in om haar een zetje te geven, dan klimt ze zelf wel weer in de benen…
