Onze zoon Jochem (9) is gek op dieren. Niet zoals zijn broer Tijmen, die altijd mee wil naar de schapen en er alles over weet, of zijn zus Silke, die gek is met haar pony’s. Bij Jochem is het meer een academische interesse. Hij wil er alles over weten. Hij kent de Superdierenboeken van de grootgrutter bijna uit zijn hoofd, en weet waanzinnig veel over reptielen. Hij wil er over lezen, filmpjes kijken, powerpointpresentaties over maken en spreekbeurten over houden. Maar voeren, verzorgen en knuffelen, dat hoeft voor hem niet zo, normaliter. Het was dan ook bijzonder om te zien dat hij een enorme genegenheid opvatte voor kameel Fatima die onze Levende Kerststal kwam aankleden. Die kwam al een dag van tevoren, en werd een dag na het evenement weer opgehaald, dus twee nachtjes. En Jochem was niet bij haar weg te slaan!
Van tevoren had hij al bedongen dat hij kamelendrijver wou zijn. En omdat we niet wilden dat er steeds hulpkinderen bij de kameel in het hok zouden gaan tijdens de Levende Kerststal, betekende dat dat Jochem er die middag als enige bij mocht. En dat heeft hij de hele middag volgehouden! (sorry voor de slechte foto)
Zelfs ’s avonds, na de Levende Kerststal, wilde hij niet van Fatima’s zijde wijken. Of hij er niet met een paar vriendjes bij mocht blijven slapen, was de vraag. Nou was er naast de os, ezel en kameel een dubbel tussenhek, om die dieren van de schapen gescheiden te houden. En daar pasten net twee strobalen naast elkaar in, dus die hebben we helemaal vol gelegd. Matjes erop, slaapzakken erop, en vier jongens konden daar heerlijk slapen. Zelf sliep ik aan de andere kant van de stal op wat strobalen.
Een van zijn vriendjes had in zijn logeertas een zakje met wat glutenvrij brood meegenomen voor het ontbijt. In de nacht hoorde ik ineens gekraak, maar ik sliep half en besteedde er niet te veel aandacht aan. In de ochtend bleek ineens dat Timo’s ontbijtje verdwenen was. Had Fatima dat uit de tas gevist en opgegeten, met zakje en al!
Toen boer Leo een paar uur later de os, ezel en kameel kwam halen, vertelden de jongens in geuren en kleuren wat er gebeurd was. Hij reageerde gelukkig nogal laconiek. “Ach, dat gebeurt wel vaker hoor, dat ze brood met zakje en al opeet, dat poept ze vanzelf weer uit.” Sindsdien heet Timo’s glutenvrije brood bij hen thuis ‘kamelenbrood’.