Onze Nieuw-Zeelandse scheerder Simon was weer op bezoek afgelopen zaterdag. Hij en zijn ‘mates’ Rob (medescheerder), Sarah (wolpropper) en Ben (catcher, ofwel schapenvanger en -aangever) schoren de hele mikmak in driekwart dag. Eerst het koppel op de dijk, daarna de grote kudde op de Plantage Willem III.
Simon vertelde dat hij (met 33) het al sinds zijn 18e doet. In onze zomer scheert hij in Europa, en in hun zomer in Nieuw-Zeeland. Eerst was hij 3 jaar catcher voor zijn oom (schapen vangen en aangeven aan de scheerders), daarna schoor hij, en sinds een paar jaar heeft hij het bedrijf van zijn oom overgenomen. Hij heeft soms dezelfde scheerder bij zich, dan weer een nieuwe. De catcher en wolpropper zijn steeds anderen. Maar altijd leuke lui. Vaak jongeren voor wie het een mooie manier is om hun ‘overseas experience’ te financieren.
Op de Facebookpagina van Grebbeveld Schapen &zo staat een leuk filmpje van het scheren (sorry, het lukte me niet om het filmpje in te sluiten in deze blog) en hoe Sarah de vachten die wij willen bewaren voor het vachtvilten uitspreidt op een laken. De rest van de vachten propte ze in de wolzak (zie foto). Ze vertelde dat ze in NZ alle vachten uitspreiden op tafels (vandaar dat ze er zo handig in was, ze pakte ze op een bepaalde manier op), en dat ze dan alle ongerechtigheden eruit halen: takjes, poep enzo. Schone wol levert meer op.
Wij (zoon Tijmen, vrijwilligster Angela en ik) selecteerden de mooiste vachten uit om voor het vachtvilten te gebruiken. Die rolden we in katoenen doeken, zodat ze makkelijk te gebruiken zijn en goed kunnen ademen.
Op de foto laten we de oogst aan viltbare vachten zien van de Plantage Willem III. Dat zit trouwens heerlijk, zo’n stapel vachten (dat vonden zoons Jochem en Tijmen tenminste wel). En nu zijn de schapen dus kaal! Da’s altijd weer even wennen. De lammeren, die nog niet zoveel vacht hebben, worden niet geschoren.