Als er 350 ooien moeten aflammeren, gaat dat eigenlijk bijna altijd goed. Af en toe moeten we ingrijpen. Soms is dat alleen helpen het lammetje eruit te halen, soms zie je dat een verlossing niet vordert, en moet je erbij voelen, of het lam niet verkeerd ligt. En dat dan eventueel zo draaien dat het er goed uit kan komen.
Inmiddels zijn Clemens, zoon Tijmen, vrijwilliger Marjolijne en haar dochter Hannah daar zeer bedreven in. Tijmen heeft zijn bachelor diergeneeskunde gehaald, en begint in september aan zijn master, dus dat helpt ook. Hij vindt het in elk geval razend interessant.
Al met al hoeven we er zelden een dierenarts bij te roepen. Misschien eens in de 2 of 3 jaar een keer. En die dierenarts weet dan ook inmiddels: als Grebbeveld me erbij roept, dan is er echt wat aan de hand. Dus toen we haar onlangs belden, had ze haar keizersneekoffer voor de zekerheid alvast in de auto gegooid.
Er bleek helaas een vergroeid lam in de baarmoeder te zitten, waarvan de ledematen zo verstard waren, dat die er onmogelijk op de natuurlijke manier uit kon komen. Om de ooi te redden, was een keizersnee de enige optie. En dat gebeurt dan gewoon in de stal, op een tafel. En ze legde elke stap uit aan Tijmen, die op het laatst de hechtingen mocht zetten.
Het lam was helaas niet te redden, maar de ooi heeft het gehaald. Een bijzondere ervaring!
