Het is natuurlijk ook onhandig: driekwart jaar loop je op de hoge zandgronden van de Veluwe en de Utrechtse Heuvelrug, en dan trek je in de winter het Binnenvelds moeras in. Nou ja, het is natuurlijk tegenwoordig geen moeras meer, maar het is wel het laagste punt van de verre omgeving. En als het flink heeft geregend, zoals de afgelopen tijd, dan voelt het wel als een moeras. Maar het is niet anders, daar zitten nou eenmaal de boeren bij wie we de winter mogen nabegrazen. Wij hebben eten voor de schapen, en bij hun gaat de wei kort het voorjaar in, zodat het gras beter uitgroeit. Iedereen blij dus, op zich.
Behalve de herder en zijn helpers, als ze door die modder moeten sjouwen met netten, stroomapparaat of een ziek schaap (zelfs met de kruiwagen is er soms bijna geen beginnen aan). En behalve de schapen, die bergbeesten zijn en eigenlijk helemaal niet van nattigheid houden.
Wat dat betreft kan het ons niet snel genoeg gaan vriezen, met een klein laagje sneeuw om de grond net zacht genoeg te houden dat je de netten er nog lekker in kan prikken…
