Helaas, helaas. Onze oude Suffolkram Don Juan (ook wel ‘Donnie’), die jarenlang trouwe dienst bewees als viriele dekram voor mooi bevleesde lammeren (in jargon een ‘slachtlamvaderdier’), is vannacht ingeslapen.
Don Juan in betere tijden (2011), toen hij nog (met dekschort als anticonceptie) jaarrond bij de kleine kudde liep die we toen hadden. Hij was een echt goedzak als hij tussen de ooien stond, en de kinderen reden graag op hem.
Vorig jaar nog zorgde hij als een van de zes rammen voor minstens een kwart van de lammeren, waarmee hij een stevige positie bekleedde als alphamannetje. Hoewel hij al aardig op leeftijd was, dachten we dat hij nog wel een dekronde meekon. Maar na een paar dagen in de kudde, bleek wel dat hij het niet meer trok. Bij het verplaatsen van de kudde kon hij niet meekomen, en of hij überhaupt nog ooien gedekt heeft, is maar zeer de vraag. We hebben hem naar huis gehaald en bij de jonge dekrammen in de wei gezet die volgende jaar aan de slag mogen. Maar ook daar ging het niet super, hij vermagerde. Toen maar naar stal, waar hij nog iets leek op te knappen, een handje brokjes ging er vlot in en het hooi liet hij zich ook goed smaken. Maar het mocht niet baten. Vanmorgen troffen we hem dood aan in zijn hokje. Maar hij heeft een mooi leven gehad, en heeft in zijn lange leven honderden ooien gedekt. Hij leeft voort in drie dochters die bij de kudde lopen (normaal houden we alleen Veluwse heideschapen aan, maar deze kruislingen waren een paar jaar terug drie lievelingslammetjes van de kinderen: Choco, Browny en Surprise, dus die mochten blijven).
Dat worden komend voorjaar minder van die schattige stevige lammetjes met zwarte koppies en vlekjes. Dank je wel Donnie, voor alle mooie lammeren die voor ons gevaderd hebt!