Laatst vertelde ik al over dat dikke lam van 7,8 kilo. Nou, afgelopen vrijdag werd het andere uiterste geboren: een piepklein lammetje van 1,3 kilo, onmiddellijk Ukkie gedoopt door de dienstdoende vrijwilligers (Marjolijne en Joep). Zelfs nog kleiner dan ons lievelingetje Malou (1,8 kilo bij haar geboorte). Het was een schattig klein beestje, dat ietwat trillend, maar toch, op haar dunne pootjes stond. Marjolijne wist er nog wat biest in te krijgen, want Ukkie was te klein en misschien ook wel te zwak om bij de uier te kunnen. Bovendien kon ze niet op tegen haar tweelingzus van 3 kilo. Ze leek wel een prematuurtje, maar haar zus was toch prima volgroeid.
Tja, en toen? Als we niks zouden doen, zou ze de ochtend niet halen, dat was duidelijk. Na het eten in de stal (op lammertijdvrijdagen halen we meestal iets) moesten we nog flesjes geven, water bijdoen, ruifjes met hooi vullen enzo, dus we zetten Ukkie een uurtje bij Jochem op schoot bij de centrale verwarming.
Vervolgens besloot ik haar maar mee naar huis te nemen, en de hele nacht elke paar uur een beetje biest (de eerste melk van het schaap na de geboorte van een lam, hele vette dikke melk) te geven. Silke en haar vriendinnen kwamen ook nog even kijken, zo’n schattig lammetje hadden we nog nooit gehad. Om 11 uur was Ukkie nog redelijk levendig en stond ze nog rechtop op de bank. Ik kreeg er nog wat biest in.
Om 2 uur (ik sliep op de bank, met Ukkie ernaast in een doosje met stro en twee kruiken) dronk ze nog wel wat, maar wilde niet meer staan. Om 5 uur trof ik haar levenloos aan in haar doosje.
Arme Ukkie, het was helaas een verloren strijd. Gelukkig hebben we meer dan 200 gezonde dartelende lammeren om het leed te verzachten.